De wondere wereld van mijn spirituele reis.

Eind februari ging ik naar de Body Mind Reset week van Vilna van Betten. Een dame die een dag les gaf bij de OERsterk opleiding. Ze had me erg geïnspireerd en ik wilde heel graag zo'n week meemaken. Op één of andere manier voelde ik dat het me veel zou brengen. 

Mijn doel van de Body Mind Reset week was om nog dichter bij mijn eigen KERN te komen en oude overtuigingen los te laten. Daarnaast wist ik dat er veel bewust en onbewust verdriet en boosheid in mij zat opgeslagen en die hoopte ik nu eens echt los te kunnen laten...

Al vanaf de eerste dag begon mijn proces. Er werd gemeld dat tijd een illusie was en mijn net nieuwe horloge sprong van mijn pols (toeval?) Tijdens de eerste yoga/meditatie kwam er al vrij snel verdriet los en over de verdere dagen heen had ik constant wel rillingen en af en toe een spontane gekke beweging. 

Het was een hele bijzondere en intense week. Allemaal mooie mensen ontmoet met ieder zijn eigen verhaal. Samen waren we zo verbonden en was er alleen maar liefde. We hadden onze ochtendritueel met blote voeten op het gras en sportmomenten waarin het teamverband centraal stond. Er waren theoretische lessen voor meer bewustwording, workshops voor het verbeteren van al je zintuigen, meditaties, ademhalingsoefeningen en gezonde voeding. Alles in het teken om het beste uit jezelf te halen en het zelf herstellend vermogen van je eigen lichaam in gang te zetten.

Het was zo gaaf!

Tijdens de 'echte' body mind reset (BMR) meditatie ging iedereen over zijn eigen tijdlijn heen. Mijn tijdlijn ging zó ver naar links (het verleden) , dat ik bijna van mijn stoel af viel. Ik ervaarde twee dikke energiekabels stralend uit mijn handen naar het universum en mijn hoofd sloeg ook achterover. Een begeleider probeerde dit gevoel te ankeren (het gevoel lichamelijk vast te leggen) maar door de enorme kracht die er was lukte het haar niet. Eenmaal uit de sessie voelde ik me nog helemaal high voor een aantal minuten. Dat was ook heel bijzonder om eens mee te maken. ;)

De volgende dag hadden we een knuffelronde. Je begon bij de begeleiders en daarna ging je zelf in de rij staan om de mensen in je groep een knuffel te geven. Bij mijn knuffelmomenten kwam er ook weer heel veel verdriet vrij. En toen ikzelf in de rij stond kreeg ik bij sommige mensen heel duidelijk woorden of handelingen door die ik mocht doen of zeggen. Heel bijzonder.

Bij een loslaat-ceremonie kwam bij mij heel duidelijk opa Hes naar voren. Die was ook al even bij de BMR-meditatie langs geweest maar daar schonk ik toen geen specifiek aandacht aan, maar nu was het wel zijn moment. 

Ik zal een klein stukje geschiedenis geven om het verhaal compleet te maken.

Opa Hes is overleden toen mijn eerste zoon Noah net geboren was. Ik was lichamelijk zo verzwakt dat ik niet naar zijn crematie kon. Om toch afscheid te kunnen nemen, schreef mijn man de woorden uit mijn mond op papier. Mijn oom heeft toen mijn afscheidsbrief voorgelezen bij de crematie.

Opa Hes had als jongvolwassenen gestreden in de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië. Een heftige periode met veel onopgeloste trauma's waar mijn opa niet over kon en wilde praten. Heel soms deelde hij iets van die tijd aan mij, maar dan ging het over de infecties die ze daar hadden opgelopen en op welke manier ze hadden geleerd hoe de natuur daar kon helpen met de genezing.

Maar bij de ceremonie wist ik dat dit 'stuk' van opa Hes was. Ik mocht de bagage van hem die ik bij me droeg loslaten en dan zou je je omdraaien. Ik kon in de eerste twee rondes niet loslaten, buigen en omdraaien, wat de opdracht was. Toen werd de opdracht: draai je evengoed maar om. Dat ging ontzettend zwaar, mijn benen voelde alsof ze vol zaten met lood en met veel moeite kon ik ze van de grond lostrekken en omdraaien. Daarna kwamen er weer tranen vrij en moest ik ook echt weer even bijkomen van de sessie.

Eerder deze week hadden we ook nog een mooie sessie van het innerlijk kind, dat deden we in tweetallen. Zo mooi hoe de persoon waar je mee samenwerkte weer een deel van jezelf spiegelde. Hierbij kwamen ook weer verdriet stukken vrij, terwijl ik ruim 1,5 jaar geleden al eens uit nieuwsgierigheid bij een hypnotherapeut was geweest. Daar had ik al veel inzichten over mijn innerlijk kind verkregen en ook al heel wat oud zeer losgelaten. Er zat blijkbaar nog meer en ben dan ook erg dankbaar dat ik nog meer oud zeer heb kunnen lozen.

Maar terug naar de donderdagmiddag. Ik was nog high van een meditatie en toen werd ik op mijn schouder getikt dat ik nu aan de beurt was voor een massage. Mijn masseur deed me meteen denken aan die grote getinte man uit de film 'The green mile'. We gingen naar een bovenverdieping van een slaapzaal. Het klonk alsof het echode als ik sprak en ik vroeg of het aan het kamertje lag. De masseur gaf aan dat ik dan nog niet goed geaard was en moest even een paar keer stampen op de grond. Daarna ging ik op het bed liggen en begon hij aan mijn voeten met een drukpunt massage. De masseur kuchte ook af en toe wat me weer deed denken aan die film. Of het zo bij hem werkte wist ik toen nog niet, misschien had hij gewoon een verkoudheid met een kuch. Haha... Maar het versterkte mijn belevenis in oud pijn loslaten wel.

Twee maanden na de massage heb ik nog contact met hem gehad en bleek dat wat ik ervaarde, wel op die manier werkt bij hem. Hij kucht blokkades weg die bij hem dan ophopen in zijn keel. Heel mooi om daar een bevestiging in te krijgen.

Maar terug naar de massage...

Uiteindelijk begon hij aan mijn schouders én wat er toen gebeurde! 

Ik maakte OERgeluiden van pijn en huilde met intens verdriet. Zó heftig, ik wist niet dat dat in mij zat. Plots schoot ook het brandalarm aan die schuin boven me hing. Ik schrok maar ik beleefde het ook zo dat die aan ging door alle kracht die uit mij vrij kwam. De brandalarm spiegelde ook weer mijn tijdlijn waar heel veel pijn en verdriet zat. Bij de geboorte en kraamtijd van Noah is er heel veel gebeurd, ik kan er wel een boek over schrijven samen met de zwangerschapsperiode en kraamtijd van mijn tweede zoon. ;)

Het brandalarm spiegelde het moment dat ik in diepe middagslaap lag en mijn man me liet schrikken met de woorden BRAND! 

Ik schoot februari 2017 gelijk in de overlevingsmodus en een reeks van gebeurtenissen volgde die middag. Eenmaal bij de buren voelde ik dat ik in shock-stand ging en vroeg meteen om suikerklontjes en thee en dat hielp.  Gevoelsmatig heeft het teken brand ook betekenis in mijn verre geschiedenis maar waar ik nog niet bewust van ben. Maar in deze tijdlijn heb ik wel al eerder meegemaakt dat de haren van mijn jongere zusje in brand vlogen (gelukkig goed afgelopen) maar toen schoot ik ook gelijk in een  freeze-stand.

Maar om weer terug te gaan naar de massagetafel.

De masseur raakte in paniek en riep naar beneden dat Vilna moest komen. En in de tussentijd van alle OERgeluiden van pijn en verdriet had ik een soort uittreding. Het voelde alsof Jezus Christus uit mij opstond. Toen ik merkte dat de masseur in paniek was probeerde ik hem nog gerust te stellen dat hij het zelf kon en geen hulp nodig had. Ik had ook het gevoel dat er veel mensen om me heen stonden. Toen kwam er uiteindelijk een begeleider en vroeg wie ik was. Want wat de masseur mij later nog aan de telefoon had verteld, was dat het echt leek of er een andere identiteit op de tafel lag. Volgens mij zei ik toen Seréna maar in goddelijke vorm of goddelijke Seréna. Ze gaf me wat instructies wat betreft ademhaling en bracht me weer rustig op 'aarde'. Het was een hele bijzondere ervaring. Ikzelf heb het totaal niet als beangstigend of vervelend ervaren, het voelde bevrijdend om al deze blokkades vrij te mogen laten. Als afsluiter zat ik nog even na met de masseur om mijn intense waarnemingen te delen. Daarna ging ik weer verder want ze waren met de groep buiten bezig met een andere activiteit. Dat wilde ik ook heel graag doen aangezien het op mijn bucket list stond. Haha... Helaas mag ik dat niet delen zodat het een verrassing blijft voor toekomstige deelnemers. Maar tijd om even stil te staan bij mijn ongelofelijke gebeurtenis was er niet. Daar was later plek voor.

Zo waren er dus vele bijzondere momenten. Vele rillingen en gekke schokken/bewegingen. Wat ik vroeger zag gebeuren bij Jomanda, zo gebeurde hier ook van alles met mij. Ik wist dat deze week mij veel zou brengen maar wat ik heb meegemaakt is met geen pen te beschrijven. Helemaal wat erna nog allemaal thuis gebeurde. Iets wat een uitdaging was want ik kan het niet met iedereen delen en ik merk dat ik erg zoekende ben naar mensen die dit ook hebben meegemaakt en waarmee ik kan sparren om het beter te begrijpen. Daar voelde ik me vooral in het begin af en toe eenzaam in. 

Alle mensen die ik heb ontmoet deze week waren ook zo bijzonder. Bij iedereen gebeurde wel wat en aan het einde van de week was iedereen zo mooi aan het stralen. Iedereen voelde het vertrouwen en geloof in zijn eigen helende reis en zelfs sommige voelde zich helemaal HEEL.  Aan het einde van de week hadden we nog een symbolische afsluiter, hetgeen kan ik niet exact delen aangezien de kracht van de BMR-week onverwachtse dingen zijn. Of wel een week vol met mind-fucks zoals ik het ervaren heb. 

Maar bij dat laatste lukte het mij niet alleen om hetgeen te doen wat er werd gevraagd. En ik voelde frustratie, falen en extreme boosheid opborrelen en dat ontplofte uit mij. Ik stampte als een klein kind op de grond en het voelde of de hele wereld schudde. Ik aanvaarde hulp en zo lukte het mij om ook dat onderdeel te doen. Ik was behoorlijk ontdaan en kon in eerste instantie nog niet echt blijheid voelen. Maar uiteindelijk ben ik super trots dat ik deze emoties waarvan ik wist dat ze diep in mij zaten, mocht loslaten. Heel fijn!

De lessen:

- je hoeft niet alles meer alleen te doen, je bent niet alleen!

- Je mag en kan altijd om hulp vragen. Hulp vragen is niet falen.

En vooral het stuk, je bent niet alleen raakt me zo enorm. Zelfs nu nog...

Ik deed in mijn leven regelmatig aan eenzaamheid. Ken je dat gevoel? Je hebt je familie en vrienden maar toch voel je je soms alleen of anders. Iedereen is uniek. Maar mijn gevoelens en emoties werden niet altijd begrepen of gehoord en ik kon het niet altijd delen omdat niet iedereen het kon snappen of er voor open stond. En nog steeds niet.

Ik ben een persoon die graag deelt, een open mind heeft en niemand veroordeel. Ik ben graag een luisterend oor en een helpende hand. Ik deed aan, dat terug verwachten van de mensen waar ik om geef. En door die verwachting werd ik soms diep gekwetst, het voelde als afwijzing, niet gehoord/gezien voelen, niet mezelf mogen zijn. Dat had voor vele beschermingslagen gezorgd. Maar gelukkig ben ik wel iemand die mijn eigen pad volg en doe wat goed voelt ondanks de eventuele veroordelingen, ook al bracht me dat weleens uit balans of gaf me dat verdriet. Alleen vroeger wist ik niet altijd waar die emoties vandaan kwamen waarom ik me bijvoorbeeld down of rottig voelde, maar door mijn reis naar zelf bewustwording ben ik me dat gaan realiseren. Ik had één van de overtuigingen dat ik er niet mocht zijn, en met die perceptie ben je kwetsbaar en ervaar je dat ook hoe de omgeving reageert op je. Iets wat gelukkig steeds meer aan het slijten is.

Gelukkig groeit de groep mensen om me heen waar ik alles mee kan en mag delen en daar ben ik enorm dankbaar voor. En ik heb geleerd dat je niet alles met iedereen hoeft te delen, met de ene vriend kan je soms weer beter praten over andere onderwerpen. En soms hoef je er niet over te praten maar kan je mensen wel inspireren. 

Maar deze week heb ik zoveel pijn, verdriet, woede en oude overtuigingen los mogen laten. Van deze tijdlijn maar ook van vorige levens en trauma's van andere generaties. Ik geloofde altijd al in meer tussen hemel en aarde, in reïncarnaties. Maar het geloven is nu WETEN. Ik heb het zelf mogen ervaren en weet dat ik hierin nog veel meer mag gaan ontdekken.

Maarrrrrr..... toen begon de reis naar huis, weg uit de veilige bubbel waar ik een week zat.

Vanaf een autorit stapte ik op in de trein van Hoofddorp naar station Heiloo. Mijn reis bleek nog niet klaar te zijn...

Ik zag een jongere versie van mijn andere overleden opa, opa Cees. Een look a like van een oude liefde, die dan nog wel leeft. Verder las ik van alles op billboards etc. wat resoneerde. Ik had het gevoel alsof ik in de film Bruce Allmighty zat. Zo bizar.

Lopend vanaf het station naar huis had ik het zwaar met mijn koffer. Eenmaal thuis bij mijn man en kinderen (2,5 en 5 jaar), liet ik de kinderen even vrij met hun doen en laten op de trampoline terwijl ik mee sprong. Het was een energetische bedoeling, niet helemaal te snappen voor mijn man. Maar ik zat op de ontvangfrequentie waar ook jonge kinderen op staan --> theta golven.

's Avonds ging mijn man voetballen en terwijl ik beneden aan het opruimen was, gebeurde er gekke dingen met de muziek. Ik besloot nog even te douchen maar daar verloor ik mijn tijdsbesef. Ik voelde veel pijn die langzaam wegspoelde, uiteindelijk zat ik helemaal op mijn knieën en sloeg ik af en toe op de vloer, zoveel pijn deed het. Hoe gek het ook klinkt, maar het voelde alsof ik de zondes afspoelde van Jezus Christus. Ik zong kinderliedjes en mijn stem galmde weer zo bijzonder. Ik heb denk wel 2 of 3 uur onder de douche gestaan, helemaal in mijn eigen wereld. Mijn man heeft me uiteindelijk boos onder de douche vandaan getrokken en ook nog mijn bijzondere gedrag en geluiden gefilmd. Zo verloor ik langzaam mijn geaardheid. Ik was in mijn eigen wereld, in mijn eigen reis met inzichten.

Die week heb ik gesprekken gehad met mijn ouders waardoor ik ook weer het verleden van de familie doorliep. En tijdens de wandelingen in Heiloo zag ik de ene dag alleen maar allemaal rode auto's, de volgende dag witte. Ik kreeg woorden door en gevoelens wat echt weten was. Ik voelde een nieuwe wereld/dimensie... In de vroege ochtend kreeg ik beelden of zinnen door. Zoals beelden van Adam, Eva, zaadje, appel. Zinnen als: liefde overwint alles, licht wint van donker, stralen. Heel bijzonder en intens.

Eenmaal op werk ( 2 weken na de BMR week), had ik de eerste dagen steeds haperingen met de computer. En werd mijn geduld uit getest d.m.v. bijzondere telefoontjes en klanten, mijn collega viel het ook op. Mijn horloge viel bij een boswandeling waar ik iets teveel op de klok aan het letten was, weer van mijn pols terwijl het pinnetje er nog in zat.

Er gebeurde veel dingen, die mij inzichten gaven. Helemaal als ik achteraf terugkijk waar bijvoorbeeld die kleuren voor staan op energetisch gebied, is het voor mij heel bijzonder. Maar niet voor iedereen begrijpelijk en dat hoeft ook niet. Maar ik ben heel dankbaar en heb het totaal niet naar ervaren. Ook al geef ik toe dat als je mijn filmpjes ziet, het er raar uit ziet. Maar dat laat ik los, mij heeft het veel opgeleverd.